به هر رو، آن نوشته که خاستگاه آن نیز ناروشن بود را با ویرایشی همه جانبه اینجا آورده ام. عنوان آن را نیز دستکاری نموده ام.
ب. الف. بزرگمهر ٢٦ اسپند ماه ١٣٩٠
|||||||||||||||||||||||||||||
١ ـ در لیبی چیزی به نام قبض برق وجود نداشت. هزینه برق برای همه رایگان بود.
٢ ـ چیزی به نام بهره بانکی وجود نداشت. همه بانکها می بایستی وام هایی بدون بهره (صفردرصد) به درخواست کنندگان بدهند
٣ ـ داشتن خانه یک حق شناخته شده برای همه ی لیبیایی ها بود.
٤ ـ هر جفت تازه ازدواج کرده، از دولت شصت هزار دلار برای خرید آپارتمان و شروع زندگی هدیه می گرفت.
۵ ـ هزینه آموزش و پزشکی در لیبی رایگان بود. پیش از دوره ای «معمر قذافی» ٢۵ درصد مردم باسواد بودند و پس از آن تا دوره کنونی، شمار باسوادان به ٨٣ درصد رسیده بود.
٦ ـ اگر یک لیبیایی می خواست کشاورزی کند، زمین کشت و کار، خانه، ساز و برگ، بذر و دام برای آغاز کار به صورت رایگان به او داده می شد.
۷ ـ اگر یک شهروند لیبی به امکانات پزشکی مورد نیازش درون لیبی دست پیدا نمی کرد، دولت بهای درمان و ماندن او در بیرون از کشور را تا ٢٣٠٠ دلار در ماه بر دوش می گرفت.
٨ ـ اگر یک شهروند لیبی خودرو می خرید، نیمی از بهای آن را دولت می پرداخت.
٩ ـ بهای بنزین در لیبی ١٤ سنت در لیتر بود.
١٠ ـ لیبی هیچ بدهی خارجی نداشت و افزون بر آن، دارای صد و پنجاه میلیارد دلار ذخیره ارزی بود که اکنون همه ی آن را «ششلول بندهای جامعه ی جهانی» بالا کشیده اند.
١١ ـ اگر یک لیبیایی نمی توانست پیشه ای درخور آموزش خود بیابد، دولت دستمزدی به اندازه همان پیشه ی درخور تا هنگام یافتن آن به وی می پرداخت.
١٢ ـ بخشی از درآمد فروش نفت لیبی سالیانه به حساب بانکی هر شهروند واریز می شد.
١٣ ـ هر زنی که زایمان می کرد، پنج هزار دلار از دولت هدیه دریافت می کرد.
١٤ ـ بهای چهل قرص نان در لیبی، پانزده سنت بود.
١۵ ـ بیست و پنج درصد مردم لیبی آموزش دانشگاهی داشتند.
١٦ ـ در دوره ی «معمر قذافی»، بزرگترین پروژه آبیاری جهان در بیابانهای لیبی پیاده شد بگونه ای که در هر جای صحرا آب در دسترس بود.